چکیده
یونس بن ظَبیان یکی از راویان شیعی متهم به غلوّ در عصر امام صادق (ع) بوده است که در منابع روایی شیعه، نوعاً راوی روایاتی در زمینه عقاید و اخلاق است. رجالیان پیشین او را به سبب غلو، کذب و وضع حدیث تضعیف کردهاند و متأخران نیز این تضعیف را پذیرفتهاند. درباره این راوی گزارشهای متعارض مدح و ذم نقل شده است. در این مقاله به منظور دریافت اسباب و زمینههای صدور حکم رجالی تضعیف یونس بن ظبیان، روایات مدح و ذم او و نیز مرویات وی مورد تحلیل قرار گرفته است. نتیجه این تحلیلها ضعف و ناکافی بودن دلالت روایات مدح و نیز صحت و تصریح یکی از مهمترین روایات مذمت یونس بن ظبیان است. همچنین منشاء اتفاق نظر متقدمان رجالی بر تضعیف یونس بن ظبیان رفتار احتیاط آمیز راویان امام رضا (ع) در مواجهه با روایات یونس بن ظبیان بوده است. عیّاشی، کشّی، ابن غضائری و نجاشی هر یک به پیروی از مشایخ رجالی خود، بر تضعیف یونس بن ظبیان و بی اعتباری روایاتش، حکم دادهاند.
کلیدواژه ها: یونس بن ظبیان، روایات مدح و ذم، غلو.