چکیده
امامت در اصطلاح کلامي به جانشيني پيامبر اسلام( اطلاق ميگردد. کلمه امام در قرآن به معاني امام حق يا باطل، کتاب و راه آمده است. از ديدگاه شيعه، امامت عبارت است از رياست همگاني و فراگير بر جامعهاسلامي در همه امور ديني و دنيوي؛ و امام شخصي است که از طرف خدا و پيامبر اسلام( براي جانشيني منصوب شده و داراي صفاتي از قبيل عصمت، شجاعت و علم الهي ميباشد. اما در مقابل، اهل سنت معتقدند که امام همان شرايطي را دارد که هر حاکمي در جامعهخود دارد، و ممکن است بر اساس وصيت خليفهپيشين، انتخاب شورا، رأي مردم يا غلبه نظامي به اين مقام برسد. در قرآن کريم امامت اصطلاح ويژهاي است، که بر اساس آن، امام از مقامي بالاتر از نبوت برخوردار است؛ اين مقام خاص با عصمت و علم خدادادي همراه است. در اين راستا، شيعه معتقد است که ائمه اطهار(، همه مقامات پيامبر اسلام( به غير از وحي و نبوت را دارا هستند. عصمت و علم نيز دو مقام تکويني است که قابل جعل تشريعي نميباشد. از اين رو، حضرت ابراهيم( در واپسين سالهاي نبوت خويش به مقام امامت نائل گرديد. امامت در فرهنگ قرآني، مصداق تام عهدالله است که هر کسي شايستگي آن را ندارد، بلکه بايد ويژگيهاي ممتازي داشته باشد. امامت داراي شؤون مختلفي ميباشد که از جمله ميتوان به مرجعيت ديني، زعامت و رهبري، و ولايت در امور تکويني اشاره کرد، و زمين هيچگاه از وجود چنين صاحب ولايتي خالي نيست. جمهور اهل سنت معتقدند که امامت از فروع دين بوده، و بقاء و دوام دين ارتباطي به وجود امام ندارد؛ بلکه نظام امور امت وابسته به اوست. شيعه براي الهيبودن انتصاب و انتخاب امام، به آياتي از قرآن استدلال ميکند. در اين راستا، علماي فريقين آيات تطهير، مودت، ولايت، اولي الأمر، تبليغ و يأس کفار را در شأن اهل بيت( دانستهاند.
http://dl.isca.ac.ir/faces/search/bibliographic/biblioFullView.jspx?_afPfm=-nnpt3o4j