چکیده
جريان اهل تقصير بر گروهي از شيعه كه در نيمه سده دوم و در كوفه فعاليت مي كردند و با پيش آمدنِ شرايط اجتماعي و سياسي از رجوع كامل به امام خودداري كردند اطلاق مي شود. آنان كه برخي اصحاب امام باقر و امام صادق8 نيز بودند، نگرشي متفاوت به مسئله امامت داشتند و به عنوان عقب ماندگان اعتقادي شيعه، قدرت امام برعلوم سماوي و عصمت امام را انكار مي كردند. آنان پس از ظهور زيديه با گرايش به اين ائتلاف، با پذيرش نظريه امامت مفضول، در برخي از عقائد با آنان همسو شدند و بُتريه را كه يكي از بزرگ ترين جريان هاي تقصير است تشكيل دادند. در بررسي احاديث و روايت هاي بتريه و مُقصره و مقايسه بين آن دو، به نظر نمي رسد همه شخصيت هاي بُتريه از منظر احاديث داراي گرايش هاي همگون بوده و يك حلقه نظام مند مرتبط با انديشه تَقصير را تشكيل داده باشند؛ چون در ميان بتريه افرادي مورد لعن امام قرار گرفته اند و تنها گروهي از ديد امام توانايي شناخت و هدايت داشته اند.
کليدواژگان: بتريه، زيديه، جريان تقصير، امامت مَفضول
