چکیده:
زبان دعا از عناصر مشترک و مهم همه انسان ها و فرهنگ ها است و جايگاه ويژه اي در فرهنگ شيعي دارد. اين زبان منشا فطري و تاريخي به قدمت تاريخ انسان دارد و ترجمان دعاي حقيقي بوده و ارتباط خاصي بين فقير محض و غني مطلق، خداوند متعال، برقرار مي کند. حقيقت زبان دعا ويژگي هايي به اين زبان بخشيده است که آن را از ساير زبان ها ممتاز کرده و به زبان عرفان نزديک مي کند. در اين مقاله حقيقت زبان دعا مورد تحليل قرار گرفته و ضمن بهره فراوان از ادعيه پيشوايان دين اسلام به ويژه ادعيه امام سجاد (ع) در صحيفه سجاديه به ويژگي هاي زبان دعا اشاره شده است.
كليد واژه: زبان دعا، وجه بياني وجودي، صحيفه سجاديه، فقر محض، غني مطلق
