چکیده:
شكر، يعني يادآوري نعمت و منعم با قلب و زبان كه در 75 آيه، از مشتقات آن استفاده شده كه 6 واژه به خدا، استناد داده شده است (شاكر و شكور) و بقيه واژه ها به صورت (اسم فاعل و مبالغه، فعل هاي ماضي و مضارع و امر) به غير از خدا منسوب گرديده است، كه در آنها موضوعات مختلفي براي شكر از خدا، مطرح شده است و طبق آيه هاي، خود شكر توفيقي است كه خداوند رحمان، اسباب و وسايل آن را به بشر مرحمت فرموده است (كه البته خود شكر ديگري را مي طلبد) تا خود انسان از منافع سپاس گزاري اش، (چه منافع معنوي و چه مادي مثل نگهداشتن و افزايش نعمت هاي موجود و بركت آنها، رهايي از عذاب اخروي و دنيوي و..) سودمند گردد و انسان بايد در برابر اغواي شيطان كه انسان را از سپاس گزاري باز مي دارد، ايستادگي كند.
کليدواژگان:
قرآن، شكر، اركان، شكر مادي، شكر معنوي، نتيجه هاي شكر كردن و شكر نكردن
