چکیده:

 حجر بن عدی کندی از فضلا و راهب اصحاب رسول‌الله (ص) است. ایشان در سال دهم به دیدار پیامبر (ص) رفتند و آنجا اسلام آوردند. در عهد عمر در جنگ‌های قادسیه، جلولا و حلوان علیه ایرانیان شرکت داشت. وی در جنگ با رومیان نیز بود و در همان زمان محل شهادتش سرزمین مرج العذرا را که فتح کرد. او جزو معترضان به سیاست‌های عثمان بود و به همین دلیل به شام تبعید شد. بعد از عثمان با علی (ع) بیعت نمود و تا پایان بر سر پیمانش بود که از شیعیان خاص آن حضرت به شمار می‌رود. او در جنگ‌های حضرت فرماندهی‌های مختلفی را بر عهده می‌گرفت. امام علی (ع) در آخرین لحظاتش از حجر سؤالاتی کرد که نشان از نحوه شهادتش را داشت. درزمان امام حسن (ع) نیز نقش بسزایی داشت ولی از صلح و اوضاع پس از آن بشدت دلخور بود. بعد از شهادت امام حسن (ع) معاویه میدان را خالی دید. پس از آن در عهد معاویه در پی دشنام ندادن به علی بن ابی‌طالب (ع) به همراه هفت نفر از یارانش به شهادت رسید. این عمل خلیفه باعث شد بزرگان اسلام مانند امام حسین (ع) و عایشه که حجر را مؤمنی مخلص می‌دانستند و کفر او را افترا می‌شمردند، به‌شدت به خلیفه معترض شدند و این حرکت را ناجوانمردانه و غیر اسلامی می‌دانستند. حتی عایشه قصد آزادی حجر را داشت که دیر شده بود. علاوه بر آنان عبدالله بن عمر، معاویه بن حدیج و ربیع بن زیاد جزو معترضین بودند. اقدام حجر کاملاً بجا بود و جلوی بدعت لعن علی (ع) توسط معاویه ایستاد. از طرف دیگر موجب افشای شخصیت معاویه، زیاد و کوفیان شد. شیعیان جرئت قیام گرفتند و هیبت مذهبی پوشالی معاویه را شکست. علاوه بر آن چهره دوگانه کوفیان نمایان شد. علت توجه به این پژوهش نیاز کنونی به ولایتمداری وعدم داشتن یک پژوهش کامل در زمینه حجر بن عدی که نمونه بارز ولایتمداری بود. روش تحقیق مورداستفاده، کتابخانه‌ای می‌باشد.

نوشتن دیدگاه