چکیده:

 سحر رفتاری است که قرآن کریم مجازاتی برای آن تعیین نکرده است. آرای اهل لغت، فقیهان و مفسّران شیعه و اهل سنت نسبت به سحر مختلف بیان شده است. سحر نوعی اعمال خارق‌العاده است که هم راه با خدعه و تمویه و اضرار به غیر می‌باشد، آثاری از خود در وجود انسان باقی می‌گذارد و در واقع نوعی چشم‌بندی و تردستی است که جنبه‌ی روانی و خیالی دارد. همه‌ی اقسام سحر در شریعت مقدس اسلام حرام است، مگر مواردی مانند خواص اجسام زمینی (علم الخواص) و یا نسبت‌های ریاضی (علم الحیل). اقسام مختلفی برای سحر بیان شده است که اختلافی می‌باشند، برخی اقسام سحر دارای تأثیر می‌باشد و برخی دیگر، مضر نمی‌باشد و دارای تأثیر است؛ امّا متأسفانه ساحران از آن‌ها برای اغفال و فریب مردم سوء استفاده می‌کنند. در خصوص حقیقت سحر فقیهان سه دسته‌اند: گروهی عقیده دارند سحر حقیقت دارد و برخی قائلند حقیقت ندارد و عده‌ای هم تفصیل داده‌اند. فقیهان قائلند: گشودن سحر به وسیله‌ی غیر سحر مانند قرآن، دعا و ذکر جایز است؛ امّا گشودن سحر به وسیله‌ی سحر اختلافی است و بیشتر فقیهان عقیده دارند: اگر مصلحت و یا غرض عقلایی و شرعی در کار باشد جایز و چه بسا واجب باشد. رکن قانونی سحر از لایحه پیشنهادی ق.م.ا. حذف گردیده و در ماده‌ی 220 همان لایحه پیش‌بینی شده است و رکن مادی سحر گفتار و عملی است که هم راه با خدعه، تمویه، گشودن، بستن، استحداث خوارق، نیرنجات، تصفیه نفس، دود کردن، دمیدن و استخدام اجنّه و استنزال شیاطین، قسم دادن و اضرار به غیر می‌باشد. رکن روانی سحر، جایی است که ساحر عمداً یا سهواً سبب جنایتی را فراهم آورد که در صورت عمدی بودن، قصاص و در غیر عمد بایستی ضرر و زیان را جبران کند، چه سحر حقیقت داشته باشد یا نداشته باشد که آثار آن از قبیل اعدام، کفر، جنون، ایجاد اختلاف، اضرار به غیر و نقص دست و پا و در مجازات ساحر سه قول است قدر متیقن ساحر مستحل سحر یا معارض با مناصب الهی کشته می‌شود، آن هم از باب انکار ضروری دین نه سحر و در قتل غیر مستحل تردید وجود دارد که با قاعده‌ی «درء» سلب حیات از او دفع می‌گردد.

منبع: سایت ایران داک

نوشتن دیدگاه