چکیده:
دعا از مهم‌ترین عباداتی به شمار می‌رود که انسان را به پروردگار و خالقش متصل می‌کند. دعا کردن امری فطری در وجود آدمی محسوب می‌شود زیرا انسان در هنگام سختی‌ها و مشکلات به‌وسیله دعا به خداوند پناه می‌برد. قرآن دستور جامعی است برای احکام اسلام و چشمه‌ی گوارایی که با خیر و برکتش بر قلوب مؤمنین جاری شده است. از جمله فیوضات این کتاب الهی، اهمیتی است که برای دعا قائل شده است و رسول اکرم (ص) امتش را بشارت داده که خداوند آیات روشنی در فضل دعا و ترغیب به انجامش و وعده استجابتش نازل کرده است؛ اما آیات دعایی که در قرآن آمده است و بر زبان پیامبران و صالحین جاری شده است و یا تعلیماتی از سوی خداوند است که به بندگانش آموزش داده که چگونه دعا کنند و او را بخوانند. در نهج‌البلاغه به‌ویژه خطبه‌های آن مشحون از صنایع ادبی، ظرافت‌ها و لطافت‌های کلامی است و صنایع ادبی چونان آبی روان و درخشان در جویبارهای زیبا جاری و ساری گشته و کام تشنگان معرفت، حکمت و حقیقت را در قالب‌هایی بس زیبا سیراب می‌کند. موضوع تحقیق حاضر تبیین کلی مقایسه‌ی جلوه‌های بلاغی دعا در قرآن و خطبه‌های نهج‌البلاغه می‌باشد مانند تشبیه، استعاره، کنایه، مجاز، سجع، جناس و ... بخشی از نهج‌البلاغه را دعاهای امام تشکیل می‌دهد. این دعاها فراز بسیار درخشان نهج‌البلاغه و نیایش‌هایی است با مضامین بسیار بلند، نغز و عارفانه.
