چکیده:

 امامت و صفات آن، همواره از صدر اسلام موردتوجه بوده است و ائمه اطهار به معرفی خود پرداخته‌اند؛ اما بعد از غیبت امام زمان سوالاتی جدید دراین‌باره به وجود آمد. یکی از نظراتی که در مورد امامت و جایگاه آن مطرح‌شده نظریه‌ی علمای ابرار است. بر مبنای این نظریه ائمه هرگز با پیامبران قابل‌مقایسه نیستند و معارف دین را صرفاً به شیوه‌ی اکتسابی از امام قبل دریافت کرده و یا با رأی و اجتهاد و استنباط، احکام شرعی را تحصیل‌کرده‌اند و همانند دیگر آدمیان خطاپذیرند. در این مجموعه ضمن بیان نظر علمای شیعه از قرن سوم تا زمان حاضر و طرح دیدگاه دکتر سید حسین مدرسی طباطبایی در مورد امامت و جایگاه آن (با تأکید بر دو صفت علم و عصمت امام (ع) به بررسی و نقد نظریه‌ی علمای ابرار با استفاده از آیات، روایات و استدلالات عقلی از منظر کلام و فلسفه می‌پردازیم.

 مقالات مرتبط:

 قرآن و علوم و معارف قرآنی: نقد و بررسی نظریه علمای ابرار از دیدگاه قرآن و احادیث، مرتضی حاج حسینی، ثمینه فولادگر، کوثر، تابستان 1390، شماره 39، (16 صفحه، از 77 تا 92)

نوشتن دیدگاه