چکیده:

 دعا و نیایش به‌عنوان یک بحث مهم در شاهنامه فردوسی، در جنب سایر موضوعات مطرح شده است. تحلیل و بررسی این مقوله کمک بسیاری به فهم متون ارزشمند فارسی از منظر خداشناسی و انسان‌شناسی می‌کند. از دعاها و نیایش‌ها می‌توان به رابطه انسان‌ها با یکدیگر پی برد. از لابه‌لای دعاهای نقل شده در کتاب مورد بحث می‌توان به طرز فکر و شیوه زیستن انسان‌ها در دوره‌های گوناگون پی برد و از این طریق امکان دستیابی به حالات روحی و روانی افراد جامعه در هر دوره فراهم می‌شود. علاوه بر این وضعیت سیاسی، نظامی و اجتماعی ایران و همسایگان آن از طریق توجه به دعاهای آنان آشکار می‌شود. دعاها بیانگر نکات بسیاری از ارزش‌ها و آرما‌‌ن‌های افراد جامعه است. در این رساله سعی شده است که دعا به هر دو معنای عام و خاص آن مورد توجه قرار گیرد. ماهیت دعا و نیایش، سابقه‌ی آن در میان بشر، شرایط آداب، شیوه‌های برگزاری، نوع نیازها، شیوه‌ی دعا در حق دیگران و آثار آن، آبشخورها و منابع و مواضع دعا و نیایش به کار رفته در شاهنامه و مقایسه آن با ادعیه‌ی اسلامی از مباحث اصلی این رساله است.

کلیدواژه‌ها:دعا، نیایش، خدا، انسان، شاهنامه، فردوسی.

فصول پایان‌نامه:

 این پایان‌نامه شامل هفت فصل می‌باشد:
فصل اول: «کلیات»
فصل دوم: «مقدمه‌ای برای شناخت دعا»
فصل سوم: «روش‌شناسی تحقیق»
فصل چهارم: «شرایط و آداب نیایش در شاهنامه و مقایسه آن با شرایط نیایش در اسلام»
فصل پنجم: «بررسی و تحلیل مواضع دعا و نیایش و گفتگوی انسان با خدا در شاهنامه»
فصل ششم: «آبشخورها و منابع فردوسی در محتوا و ساختار دعاهای شاهنامه»
فصل هفتم: «نتیجه‌گیری و پیشنهادات»

نوشتن دیدگاه