چکیده:

 در طول چهارده سده‌ای که از اسلام می‌گذرد شاعران زیادی با زبان ماندگار شعر در مدح و رثای اهل‌بیت (ع)، بالأخص در رابطه با حماسه عاشورای حسینی و مظلومیت‌های اهل‌بیت (ع) و مسئله غدیر به سرودن شعر پرداخته و به نشر فضائل و مناقب ائمه معصومین (ع) در قالب شعر، جامه عمل پوشانده‌اند. شاعران دوستدار اهل‌بیت (ع) از همان قرون ابتدایی اسلام و در دوران سیاه استبداد اموی و عباسی همواره حاکمان غاصب را به‌شدت نکوهیده و به افشاگری آن‌ها پرداخته و همواره اهل‌بیت (ع) را که رهبران راستین خویش می‌دانستند؛ ستایش می‌کردند و با مدح و ستایش پیامبر اکرم (ص) و صدیقه طاهره (س) و حضرت علی (ع) و اولاد معصومین او و بابیان خوبی‌ها و فضیلت‌های آن بزرگواران، دشمنانشان را تحقیر نموده و حقانیت و برتری آنان را به اثبات می‌رساندند و بابیانی رسا در قالب اشعاری لطیف، به ترویج مکتب پاک تشیع پرداخته‌اند. یکی از این شاعران صنوبری است که شاعری شیعه‌مذهب و دوستدار اهل‌بیت (ع) بوده است. او قصایدی از اشعار خود را به اهل‌بیت (ع) اختصاص داده است. وی در این اشعار به مدح و رثای اهل‌بیت (ع) پرداخته و دشمنان را مورد نفرین و سرزنش خود قرار داده است. در این رساله سعی بر این است تا پس از بررسی دوران شاعر از جهت سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و تفحصی در مورد وضعیت شیعه در این دوران و برخورد خلفای عباسی با شیعیان به‌خصوص شاعران شیعه، و اشاره اجمالی به شعر شیعی و همچنین زندگی‌نامه شاعر و بیان مضامین وی، به اشعاری که این شاعر به اهل‌بیت (ع) اختصاص داده است پرداخته شود، و در آخر نیز اسلوب شعری این شاعر موردبررسی قرار گیرد.

کلیدواژه‌ها: عصر عباسی اول، شاعران شیعه، شعر شیعی، صنوبری، اهل‌بیت (ع).

نوشتن دیدگاه