چکیده:

 یکی از صحنه‌های ماندگار در صفحات تاریخ، حادثه‌ی کربلاست. کربلا یک خط روایی گره‌دار، آن چنانکه در داستان‌ها یافت می‌شود، نیست. قهرمان آن صحنه، امام حسین‌(ع) بود و هر یک از یـاران ایشان، به‌گونه‌ای جلوه‌گری می‌نمودند تا آیینه‌ای برای نمایش یک یا چند ویژگی امام خود باشند. آنچه که به زیبایی این صحنه می‌افزود رجزهای پرشور و پرصلابت برخی از یاران امام بود. شعر امری ذوقی است و در حالات و صحنه‌های خاص انسان دست می‌دهد و مرهم بسیاری از آلام بشری است. بعد از حادثه‌ی عظیم کربلا، دل‌های بشریت و مخصوصاً پیروان امام به تپش درآمد. یکی مثل مختار خواهان انتقام خونش شد و دیگری مثل دعبل بن علی خزاعی و کمیت و امثال اینان، در رثای آن حضرت، شعرها سرودند و نهایتاً عنوان خانه‌به‌دوشی را یدک کشیدند. به جرأت می‌توان گفت بحث از ادبیات عاشورایی بحث بسیار پردامنه‌ای است و چند قرن هم از آن روز بگذرد باز صاحب ذوقانی پا در این عرصـه می‌گذارند و نام و یاد عده‌ای هم با این کار، جاودان می‌گردد.

کلیدواژه‌ها:حادثه‌ی کربلا، امام حسین‌(ع)، شعر، رجز، رثا، ادبیات عاشورایی.

فصول پایان نامه:

 این تحقیق در دو فصل ارائه شده است:
فصل اول: «ادب در میدان حماسه»
* عرب پیش از ظهور اسلام
فصل دوم: «کربلا در شعر شاعران عصر عباسی»
* نگاهی گذرا به رثا و قدمت آن
* معنای اصطلاحی رثا
* انواع رثا در تقسیم‌بندی شوقی ضعیف
* انواع رثا با توجه مورد مصیب
* رثا امام حسین (ع) در شعر
* مضامین شعر رثای حسینی
نتیجه.

نوشتن دیدگاه