چکیده:

 همانطور که می‌دانیم، بخش عمده‌ای از معارف دین مبین اسلام از طریق ادعیه، زیارات و مناجات‌های وارده از معصومین (ع) در اختیار ما قرار گرفته است. مناجات حضرت امیر (ع) نیز از جمله آن‌ها می‌باشد که گر چه دارای سلسله سند نیست اما با استناد به متن و همچنین سبک سخن گفتن _ که با ادعیه دیگر کاملاً مشابهت و همخوانی دارد _ انتساب آن به حضرت امیر (ع) اثبات می‌گردد. آنچه در این مناجات به چشم می‌خورد، آیاتی است که به صورت عینی از متن شریف قرآن نقل شده و مضمون همه آن‌ها ترسیم صحنه‌های قیامت و بیان شدت اهوال آن روز عظیم می‌باشد. همچنین اسمای حسنای خداوند که _ متناسب با آیات _ در نهایت فصاحت و بلاغت آمده است. هدف من در نگارش این اثر که شرحی هر چند مختصر و در حدّ بضاعت اندک بر فرازهای این مناجات می‌باشد، این است که مباحث لغوی، همچنین تفسیری و تأویلی آن، مورد بحث و بررسی قرار گیرد؛ و در پایان نیز با توجه به روایات ذکر شده از تفاسیر مختلف در مورد آیات و اسمای حسنای به‌کار رفته در این مناجات به این نتیجه کلی دست می‌یابیم که نه‌تنها بطن آیات قرآن به معصومین (ع) و دشمنان آن‌ها باز می‌گردد بلکه تأویل اسمای حسنای الهی و آنچه از خودِ ائمه (ع) تحت عنوان دعا و مناجات به ما رسیده نیز به ایشان و دشمنانشان باز می‌گردد.

کلیدواژه‌ها:مناجات حضرت امیر (ع)، سوال (مسئلت)، قلب سلیم، رحمت، اسماء حسنی.

 فصول پایان‌نامه:

 این تحقیق در چهار فصل ارائه شده است:
فصل اول: «کلیات»
* تبیین موضوع تحقیق
* سوالات تحقیق
* فرضیه‌های تحقیق
* پیشینه تحقیق
* روش تحقیق
فصل دوم: «مباحث کلی درباره مناجات»
* اهمیت و ارزش مناجات
* ضرورت دعا و مناجات بنده با خدا
* تعریف دعا از نظر لغوی
* دعا عین عبادت
* بررسی معنای لغوی و ریشه ای مناجات
* بررسی سندیت مناجات
فصل سوم: «بیان مبانی قرآنی و روایی»
فصل چهارم: «مباحث کلی درباره کلمه اسم»
* معنای اسم از نظر لغوی
* معنای اسم در روایات
* سر به کار بردن اسماء حسنا در مناجات
* فصاحت و بلاغت دعا
نتیجه‌گیری.

نوشتن دیدگاه