چکیده:
در این تحقیق، با توجه به سیره و گفتار امام صادق (ع)، روش‌های تربیت صحیح از منظر آن امام بحث و بررسی شده و مسائلی که زمینه‌ساز تربیت فرزند می‌باشند از جمله انتخاب همسر، معاشرت، گفتن اذان و اقامه در گوش نوزاد، روش‌های تشویقی و تنبیهی تربیت فرزندان و مواردی از این نمونه بیان گردیده است. نویسنده در پنج بخش، ضمن تبیین عملکرد صحیح والدین در تربیت فرزند، روش‌های آسیب‌زای تربیت را نیز از دیدگاه امام صادق (ع) ترسیم نموده است. بخش اول تحقیق، به طرح کلیات بحث، مانند پیشینه تحقیق، روش، اهداف و نیز تعریف واژگان تحقیق اختصاص یافته است. بخش دوم، به بیان خلاصه‌ای از زندگانی امام صادق (ع) و اوضاع اجتماعی و فرهنگی زمان ایشان پرداخته و فرصت طلایی به وجود آمده از سوی امام صادق (ع) برای پرداختن به امور فرهنگی، علمی و تربیتی را تشریح کرده است. بخش سوم، روش‌های زمینه‌ساز تربیت طفل را از منظر امام صادق (ع) در مقاطع و مراحل مختلف؛ از جمله قبل از تولد طفل، زمان گزینش همسر و مباشرت جنسی با همسر، زمان تولد نوزاد و بعد از تولد وی تبیین نموده است. نویسنده، در ادامه، توجه به نیاز‌های اساسی و عاطفی کودک و نوجوان و اهمیت این مسئله را در فرایند تربیت بررسی نموده و ابراز محبت، امنیت خاطر برای فرزندان، تحسین کارهای آنان، بها دادن به فرزندان و توجه کردن به بازی و ورزش آنان را تأکید کرده است. تبیین روش‌های تربیتی امام صادق (ع)، جهت ترسیم سیستم تربیتی صحیح، مانند روش تأمین مالی، روش تربیتی دعا، عفو و گذشت، تعقل و تفکر، بشارت و انذار، روش کار و تلاش و چگونگی نظارت و مراقبت موضوعات بخش چهارم را تشکیل می‌دهند. بخش پنجم، به روش‌های آسیب‌زا در تربیت، انتخاب نام نامناسب برای فرزند، تبعیض و بی‌عدالتی در رفتار مربیان یا متربیان با آنان و اتخاذ روش‌های تحقیر و اهانت در تربیت پرداخته است.
کلیدواژه‌ها:تربیت، امام صادق، تعقل، تفکر، بشارت، انذار، فرزندان، رفتار، سیره عملی.
