چکیده:

بیست و سومین آیه‌ی سوره‌ی شوری به نام آیه‌ی «مودت» و یا آیه‌ی «قربی» مشهور گردیده است. در مورد تفسیر این آیه، بین مفسران شیعه و اهل سنت اختلاف فراوانی وجود دارد. تمام علمای شیعه، این آیه را در شأن گروهی خاص از اهل‌بیت پیامبر اسلام دانسته، و مودّت ایشان را به‌عنوان اجر رسالت بر همه‌ی مسلمانان واجب می‌دانند. ولی اهل سنت در تعیین مصداق این آیه، با شیعیان اختلاف نظر داشته و اقوال مختلفی را در این زمینه بیان کرده‌اند. بیشتر مفسران اهل سنت مصداق «القربی» در این آیه را قریش می‌دانند. همچنین در نوع استثناء «إلا المودّه فی القربی» نیز اختلاف است که آیا استثنای متصل است یا منقطع؟ اهل سنت با تکیه بر اشکالاتی، اعتقاد دارند که استثنای مذکور در آیه از نوع منقطع است؛ و اجر رسالت را جدا از خود رسالت می‌دانند. البته هر دو گروه، مودت اهل‌بیت (ع) را واجب می‌دانند با این تفاوت که برخی از اهل سنت این وجوب را از ادله دیگر ثابت می‌کنند. ولی شیعه و جمعی از اهل سنت، از همین آیه وجوب مودت اهل‌بیت را به اثبات رسانده‌اند. مودت اهل‌بیت (ع) واقعیتی انکارناپذیر است و حتی برخی از اهل سنت، آن را یکی از اصول دین اسلام معرفی کرده‌اند. آنان جز در مرجعیت سیاسی در سایر امور، اهل‌بیت را بر همه مقدم دانسته‌اند. این گروه، تمسک به اهل‌بیت (ع) را واجب، و محبت ایشان را حکمت الهی، و موجب آرامش دل و ضمانت بهشت می‌دانند. محبان اهل‌بیت در دوستی دوستداران ایشان، و دشمنی با دشمنان آنان، و صبر در برابر مشکلات باید پیشتاز باشند تا خداوند موهبت‌های خود را در دنیا و آخرت به آنان عطا نماید.

کلیدواژه‌ها:اهل‌بیت (ع)، مناقب، قرآن، اهل سنت، شیعه، مودت.

نوشتن دیدگاه