چکیده:

 سروش اصفهانی یکی از شعرای دوره قاجار و از پیروان سبک خراسانی است که به سبب قصاید و مداح فراوان خویش شهرت دارد. وی در قصیده‌سرایی به رودکی، امیر معزی، عثمان مختاری و به‌ویژه فرخی نظر داشته است. دوران جوانی خود را در اصفهان و درزمان ولیعهدی ناصرالدین میرزا به تبریز و هنگام پادشاهی وی از نزدیکان وی گردید. عمده قصاید وی بعد از مناقب پیامبر اسلام (ص) و ائمه طاهرین (ع)، در مدح سلاطین قاجار، شاهزادگان و رجال آن دوران سروده شده و اثر معروف دیگر وی روضه الاسرار می‌باشد که در مقتل و مراثی امام حسین (ع) می‌باشد. دیوان وی شامل قصیده، مسمط، مثنوی و ترکیب‌بند می‌باشد که به تصحیح مرحوم دکتر محمد جعفر محجوب و با مقدمه مبسوط و سودمند استاد جلال‌الدین همایی در تهران به چاپ رسیده است. 2000 بیت از قصاید وی به نام شمس المناقب در وصف پیامبر اسلام و ائمه معصومین سروده شده است. اشارات او به آیات قرآن کریم، احادیث و روایات و نگاه به داستان‌های اساطیری و تاریخی و اصطلاحات موسیقی و نجوم از آگاهی‌های علمی و فرهنگی وی حکایت دارد. وزن، قافیه، ردیف و مضمون‌های وی شبیه شعرای قرون چهارم و پنجم هجری است.

 فصول پایان نامه:

این تحقیق درهشت فصل ارائه شده است:
فصل اول: «مبادی تحقیق»
* موضوع تحقیق
* پیشینه تحقیق
* اهداف تحقیق
* فرضیات
* اهمیت و ضرورت تحقیق
* روش تحقیق
* نتیجه تحقیق
فصل دوم: «احوال و آثار سروش اصفهانی»
فصل سوم: «نهضت بازگشت ادبی»
فصل چهارم: «تحلیل قصاید سروش»
فصل پنجم: «غزلیات سروش»
فصل ششم: «سایر قالب‌های شعری»
فصل هفتم: «منظومه‌های سروش»
فصل هشتم: «تأثیرها و تأثیرات».

نوشتن دیدگاه