چکیده:

 ابوالحسن مسگر مشهور به خرّم شیرازی از شاعران اوایل قرن چهاردهم و متوفای 1335 ه.ق در بمبئی هند است. از وی دیوان اشعاری با حدود هفت هزار بیت شامل غزلیات، قصاید، مسمط، مستزاد، ترجیع بند و ترکیب بند باقی‌مانده که تحلیل اشعار او نشان می‌دهد مضامین شعریش عمدتا دینی است. او دارای روح بلندی بوده که وی را از مدح و ستایش شاهان بر حذر می‌داشته است. خرم در ذکر پیامبر اسلام (ص) و مناقب ائمّه (ع) بیشترین توجه را به منزلت ایشان نزد خداوند و حقانیت آن بزرگواران دارد. در مناقب مهدوی بیشترین تاکیدش بر مفهوم انتظار و ظهور امام عصر (عج) است. همچنین در توصیف صحنه‌های نبرد عاشورا از شیوه صحنه‌آرایی فردوسی متأثّر است. خرم در سرودن مرثیه‌های خود در میان مقاتل متقدم بیشترین نگاهش متوجه روضه‌الشهدای کاشفی بوده و بیشترین تاثیرپذیری را از شاعران آیینی عصر صفویه به خصوص محتشم کاشانی داشته است. تاثیر گذاری خرم را بر شاعران پس از او نیز می‌توان مشاهده کرد از جمله تاثیر بر شهریار در سرودن غزل علی ای همای رحمت.

نوشتن دیدگاه