چکیده:

 سید حیدرحلی، شاعر، نویسنده و دانشمند سخنور شیعی مشهور قرن نوزدهم میلادی (سیزدهم هجری قمری) می‌باشد. شاعر عراقی که مدایح و مرثیه‌های بی‌شماری در مورد خاندان نبوت (ع) دارد. مرثیه‌های وی در سوگ امام حسین (ع) به «حولیات» مشهور است؛ و زبانزد خاص و عام می‌باشد. به همین جهت وی را «شاعر الحسین (ع)» می‌نامند و هم چنان‌که به «شاعرالمهدویه» نیز معروف است. دیگر اغراض شعریش: حماسه، اخوانیات، موشحات، تقریظ، تاریخ شعری، غزل و عتاب می‌باشد. وی سروده‌های حَکمی دل‌نشینی را در بهترین اسلوب و سبک شعری که به سبک متنبی، شاعر حکیم دوره‌ی عباسی نزدیک است؛ در میان دیگر اغراض شعریش جاری کرده است. وصف‌های او در مورد مرگ، زندگی و گذر زمان و دیگر ارزش‌های اخلاقی ازجمله دوستی، وفای به عهد، عزت و کرامت انسانی و ... آموزنده می‌باشد. سید در وصف‌های خود از دنیا از بهترین حکمت انسانی نهج‌البلاغه امام علی (ع) تأثیر پذیرفته است. خاستگاه اصلی سروده‌های حکیمانه‌ی حلی؛ مهدویات وی می‌باشد. وی در سرتاسر دیوان شعریش به مسئله‌ی مهدویت و ظهور منجی عالم بشریت، بشارت داده است و سعادت جهانی را برای تمام بشریت ترسیم می‌کند.

نوشتن دیدگاه