چکیده:

 این پژوهش به بررسی درام دینی و سنتی تعزیه در زمینه مطالعات فرهنگی، از منظر پسااستعماری می‌پردازد. مسأله اصلی آن، تعیین جایگاه هویت بومی و آیینی نمایش تعزیه به‌عنوان نمایش بومی ایران، در عرصه مطالعات فرهنگی متأخر و به‌طور اخص مطالعات پسااستعماری است. روش انجام این پژوهش، تاریخی و نیز توصیفی _ تحلیلی است. در آغاز، پس از بازگو كردن كلیتی مختصر از پیدایش نمایش تعزیه، به‌منظور بررسی سیر تحول آن، دوره‌های مختلف تاریخی كه در تكوین و تكامل تعزیه گذشته، معرفی شده است. تلاش شده است كه در هر یك از این دوره‌ها، شاخص یا شاخص‌های ویژه‌ای مطرح شود كه امكان خوانش پسااستعماری را مهیا نماید. سپس به عرصه مطالعات پسااستعماری به‌عنوان زیرشاخه‌ای از مطالعات فرهنگی، از دو جنبه‌ی چیستی و چگونگی پیدایش آن پرداخته شده است؛ و در پایان به بررسی جایگاه تعزیه در مطالعات پسااستعماری پرداخته شده است. به این منظور، تعزیه در سه جنبه خاستگاه بومی و آیینی، شیوه‌های اجرایی و محتوا و درون‌مایه آن، از دیدگاه پسااستعماری مورد بررسی قرارگرفته است.

كلیدواژه‌ها:تعزیه، نظریه پسااستعماری، آیین، هویت.

فصول پایان‌نامه:

این پژوهش در چهار فصل ارائه شده است:
فصل اول: «کلیات»
* مقدمه
* تعریف مسئله
* اهداف
* سؤالات تحقیق
* فرضیه‌ها، پیش‌فرض‌ها
* مواد و روش انجام تحقیق
فصل دوم: «ملاحظات تاریخی و انتقادی»
* پیدایش تعزیه
* آموزه‌های مذهب تشیع و خواستگاه عقیدتی تعزیه
* تعزیه و رسمیت سیاسی؛ صفویان (تحولات قرن دهم تا دوازدهم هجری)
* فرهنگ عامه و تعزیه در عهد قاجاریه
* تعزیه در عصر مشروطه
فصل سوم: «مطالعات پسااستعماری»
* مطالعات فرهنگی
* نظریه پسااستعماری
فصل چهارم: «جایگاه تعزیه در عرصه مطالعات پسااستعماری»
* جایگاه هویتی تعزیه از منظر مطالعات پسااستعماری
* شیوه اجرایی تعزیه و جایگاه مخاطب در آن
* محتوای تعزیه از منظر اندیشه پسااستعماری
نتیجه‌گیری.

نوشتن دیدگاه