چکیده:

 بنی‌امیه یکی از تیره‌های بزرگ قبیله قریش؛ ساکن مکه، بود. رهبری این طایفه را بعد از اسلام ابوسفیان بر عهده داشت. او از همان آغاز رسالت، دشمنی و کارشکنی‌اش را با پیامبر (ص) و نو مسلمانان آغاز، و جنگ‌های (بدر، احد، احزاب) را برای نابودی اسلام راه‌اندازی کرد. در روند این نبردها نیروهای مشرکین شکست خوردند. در سال هشتم هجرت، مکه به تصرف سپاه اسلام در آمد و ابوسفیان با فرزندانش به‌ظاهر مسلمان شدند، لیکن پیامبر (ص) به آن‌ها عنوان «طلقاء» را دادند. در دوره‌ی خلیفه اول و دوم فرزندان ابوسفیان (یزید و معاویه) در مناطق شام همراه سپاه اسلام در فتوحات شرکت کردند. آن‌ها در زمان خلافتِ عمر، به‌عنوان حاکم شام و اردن انتخاب شدند. خلیفه سوم نیز؛ معاویه را در مقامش ابقا کرد. معاویه در حوزه‌ی شام، با فرهنگ مسیحی آشناگردید. او هنگامی که علی (ع) از طرف مردم به عنوان خلیفه، انتخاب شد از بیعت با وی خودداری کرد و به عنوان ولی دم عثمان موجبِ تفرقه در میان مسلمین شد؛ و به همین جهت گروه‌های بنام قاعدین، خوارج و مارقین تشکیل شد. پس از شهادت امام علی و صلح امام حسن (ع) خلافت را به سلطنت تبدیل کرد و مرکز فرمانروایش را شام قرار داد. در دوره‌ی حکومتِ بنی‌امیه شاخه سفیانی، مسیحیان حضور چشمگیری در شام داشتند و به عنوان مشاور و نیروی نظامی به خدمت آنان درآمدند. نفوذ شاعران مسیحی به دستگاه آن‌ها، ضربه سنگینی به فرهنگ و تفکر دین اسلام وارد کرد. اینان مشوقان اصلی یزید، در شهادت امام حسین (ع)، واقعه‌ی حرّه و حتک حرمت مدینه، آتش زدنِ کعبه و قیام توابین بودند. یهودیان که در خدمت بنی‌امیه بودند، نیز فعالیت فرهنگی‌شان را با رواج قصه‌خوانی و تطبیقِ آیات قرآن با داستان‌های تورات و تلمود، شدت بخشیدند. فعالیت این گروه باعث رواج «اسرائیلیات» در تفکر دین ارائه گردید؛ که نقش اساسی در انحراف فکر و فرهنگ جامعه اسلامی داشت. بنی‌امیه با کمک اهل کتاب انتقام شکستشان را در جنگ‌های بدر و خندق، از بنی‌هاشم و به‌طور کلی از اسلام گرفتند. رواج بی‌حجابی، شراب‌خواری، بی‌بندوباری از دیرهای مسیحیان به مسلمین ساده‌اندیش موجب انحراف فرهنگی و فکری آنان گردید. موسیقی نیز در مدینه رواج و مورد حمایت بنی‌امیه قرار گرفت.

کلیدواژه‌ها:بنی سفیان، یهودیان، مسیحیان، انحرافات دینی.

نوشتن دیدگاه