چکیده:

 اهل‌بیت پیامبر (ص) از همان ابتدای بعثت، همراه آن حضرت و مورد لطف خدا و رسول بوده‌اند. اهل‌بیت (ع) در تمام صحنه‌های سرنوشت‌ساز اسلام حضور داشته‌اند. ایشان همواره در تلاش برای اصلاح جامعه و ارشاد مردم بوده و به مناسبت‌های مختلف مردم را راهنمایی می‌کردند. بسیاری از مردم (با علم به فضایل ایشان) دوستدار و قدردان آن‌ها بودند. اما متأسفانه بعد از چند دهه پس از وفات پیامبر (ص) وقایع جان‌سوزی پیش آمد که فضایل و جایگاه این خاندان نبوی مخفی و ناشناخته ماند. از قرن دوم به بعد که جوامع حدیثی تدوین گشت، فضای حاکم بر جامعه اسلامی چنان نبود که محدثان و صاحبان صحاح بتوانند آزادانه از اهل‌بیت (ع) حدیث نقل کنند و یا حتی فضایل آن‌ها را به‌طور کامل بیان کنند. در اواخر قرن سوم «محمد ابن‌حبّان بُستی» در سیستان دیده به جهان گشود. ابن‌حبّان سفر علمی خود را از شرق تا غرب جهان اسلام ادامه می‌دهد و از دامن بیش از دو هزار استاد خوشه‌چینی کرده، به سیستان باز می‌گردد. او با تأثیرپذیری از استاد بزرگ خود «ابن‌خُزیمه»، کتاب «صحیح» را می‌نویسد. وی در کتاب خود به نقل حدیث از اهل‌بیت (ع) پرداخته است و مناقب و فضایل ایشان را ذکر می‌کند. در این زمان نیز احساس می‌شود بسیاری از مردم با جایگاه و فضایل اهل‌بیت (ع) بیگانه‌اند. هدف ما در این نوشته آن است که بتوانیم با محوریت صحیح ابن‌حبّان، به معرفی اهل‌بیت (ع) و بیان جایگاه آن‌ها در این کتاب ارزشمند بپردازیم و خوانندگان را با این دانشمند سیستانی بیشتر آشنا کنیم. این پژوهش به روش توصیفی _ تحلیلی و با رویکردی قرآنی _ روایی تألیف شده است که ضمن بیان مناقب اهل‌بیت (ع) در صحیح ابن‌حبّان در مقایسه با سایر صحاح، به مصداق اهل‌بیت (ع) در آیه تطهیر نیز اشاره می‌کنیم. در نتیجه چنین درمی‌یابیم که اهل‌بیت (ع) از جایگاه ویژه و فضایل بی‌شماری در منابع حدیثی اهل سنت به‌خصوص «صحیح ابن‌حبّان» برخوردارند.

نوشتن دیدگاه