چکیده:

 اهل‌بیت (ع) به‌عنوان تبیین کننده کتاب و سنت، دیدگاه‌های جامعی نسبت به قرآن کریم داشته و مرجع آموزش قرآن بوده‌اند. در میان آثار روایی که اکنون در اختیار ما است به روایاتی برمی‌خوریم که در این روایات افرادی از اجتماع و یا وابسته به گروه‌های خاصی اعم از زنادقه، دهریان، اهل کتاب، اهل سنت و حتّی از خود شیعیان که برای آن‌ها سؤال پیش آمده بود، از امامان (ع) به دلیل درجات والای علمی آن‌ها سؤالاتی مطرح کرده‌اند که مورد شبهه نسبت به خود قرآن بوده است و گاهی هم ائمه (ع) خود به‌صورت ابتدائی به پاسخ به شبهاتی که فضای فکری جامعه را پرکرده بود، همت گمارده‌اند. از محورهای مهم تهاجم به قرآن کریم می‌توان به مخلوق یا قدیم بودن آن، تحریف به نقیصه یا زیاده و جاودانه نبودن و فقط مختص به اعراب عصر نزول دانستن، اشاره کرد؛ البته این نکته شایان توجه است که در طول تاریخ به آیات قرآن نیز شبهه وارد می‌شده است؛ به‌طور مثال تعارض داشتن آیات با یکدیگر که در این جنبه نیز ائمه (ع) به روشنگری پرداخته‌اند؛ اما آنچه در این پایان‌نامه مورد بررسی قرار گرفته است، شبهاتی است که به خود قرآن وارد شده و امامان (ع) به پاسخگویی و برطرف کردن شبهه پرداخته‌اند.

نوشتن دیدگاه