چکیده:

 یکی از روش‌های معصومین (ع) در راستای استفاده از قرآن و تبیین مفاهیم بلند آن بیان روایات تفسیری است که یک قسم از آن‌ها روایات استنادی است. منظور از روایات استنادی، آن دسته از روایات است که معصومین (ع) در حین بیان مطلب یا در ضمن مناظره و بحث یا در پاسخ به سؤال از مسائل مختلف؛ به قرآن استناد نموده و شاهد و دلیلی بر مطلب خود از قرآن آورده‌اند. برای شناخت استناد ائمه (ع) به قرآن ابتدا می‌بایست روایات استنادی را جمع‌آوری و گونه شناسی نمود تا در ضمن شناخت گونه‌های این روایات به روش استناد به قرآن دست یابیم. روایات معصومین از جهت نحوه بیان استناد، به گونه‌های چون استناد ابتدایی، استناد در پاسخ از سؤال و استناد در بحث و مناظره قابل تقسیم است و از جهت توجه به آنچه در بیانات آنان مستند شده؛ به استناد قول استناد فعل، استناد حکم و استناد اقسام قابل تقسیم است. روش معصومین (ع) در استناد به قرآن به شیوه‌هایی چون استناد به‌ظاهر و باطن و استناد به تعمیم و تخصیص قرآن و استناد به مجموع آیات در یک موضوع قابل تقسیم است که بخش استناد به‌ظاهر به مواردی چون استناد به نهی قرآن، استناد به مفهوم قران، استناد به وصف قرآن، استناد به‌استثنای قرآن می‌توان اشاره نمود. شرایط استناد به قرآن از دیدگاه معصومین (ع) عبارتند از: علم به شأن نزول و محکم و متشابه و ناسخ و منسوخ قرآن و توجه به تفسیر اهل‌بیت (ع) در استناد به قرآن.

 کلیدواژه‌ها:استناد به قرآن، روش‌شناسی استناد، روایات تفسیری، روایات استنادی معصومین (ع).

نوشتن دیدگاه