چکیده

 جایگاه ویژه اهل‌بیت پیامبر اکرم (ص) در تاریخ اسلام و نقش بی‌بدیل آن‌ها در تفسیر قرآن، قرب و خویشاوندی نسبی با پیامبر اکرم (ص)، از ایشان شخصیتی ممتاز در میان مسلمانان و حتی غیرمسلمانان ساخته که دوست و دشمن را مبهوت خود کرده است. امام شافعی به‌عنوان یکی از پیشوایان بزرگ اهل سنت و دارای قریحه شاعرانه نیکو از جمله افرادی است که به مناسبت‌های مختلف، محبت خویش را نسبت به این خاندان پاک و مطهر، ابراز نموده است. او به جهت علاقه وافر به خاندان پاک و مطهر نبوی (ع)، فضایل ایشان را در قالب اشعاری زیبا و دلکش به تصویر کشیده است. کثرت این اشعار که به مناسبت‌های مختلف آن‌ها را سروده، حکایت از حب و مودت عمیق وی نسبت به این خاندان گرامی‌دارد که متأسفانه به‌عمد یا غیر عمد، از سوی محققان مورد بی‌مهری قرار گرفته و چنان‌که باید، پژوهشی به‌عنوان یک مجموعه مدون در این مورد انجام نشده است. بر این اساس، راقم این سطور با بضاعتی اندک، اما با لطف بی‌کران اهل‌بیت (ع) به تحقیق و پژوهش پیرامون یکی از مسائل مهم و راهگشا- در ایجاد وحدت و یکپارچگی مسلمانان اعم از شیعه و سنی - یعنی بیان مؤیدات قرآنی و روایی فضایل اهل‌بیت (ع) در شعر امام شافعی، پرداخته است. این تحقیق به روش توصیفی- تحلیلی و با رویکرد قرآنی - روایی بیان می‌دارد که طرح مناقب و فضائل اهل‌بیت (ع) در اشعار شافعی، بنا به ریشه‌های قرآنی و روایی بوده و فقط جنبه عاطفی نداشته است. ارادت و دوستی شافعی نسبت به اهل‌بیت (ع) گاه به حدی می‌رسد که توحید و عدل را هم‌طراز با دوستی و ولایت ایشان قرار می‌دهد و صلوات بر این ستارگان هدایت را در تشهد آخر نماز، فرض و واجب می‌داند البته شافعی علی‌رغم ابراز محبت و نشان دادن حب عمیقش به اهل‌بیت (ع)، بنا به تحقیقاتی که صورت گرفت، نتوانسته از امام معاصرش یعنی حضرت امام رضا (ع) بهره‌ای ببرد.

نوشتن دیدگاه